miracoli

μην κοιτάς που ανθίσανε τα ρόδα κι οι λεβάντες
είναι πάντα πιο μπροστά η άνοιξη
απ'το γίγνεσθαι
κι εγώ κοιτάζω το μεγάλο κήπο
νομίζοντας φθάνω μαζί σου κοντά καλοκαίρι
κρατιέμαι κορμί
δραπέτης να φύγω σ' ένα αστέρι
λησμονημένη να'ναι τότε η φυλακή μου
ξενύχτησα ανόρεχτα άνεμε
πίνοντας νέκταρ από άγια στόματα
κι απομένει να ρίξω πίσω τα ονόματά μου
άννα, λάγνα, ου πορεύεσαι
στο γεφύρι που χτίζεται ίντσα μισή
στο βράδυ που στην άκρη του πατάς
φόβος δεν είναι μα ούτε είναι φως

πεζούλι

κεντούσε με το κλαράκι σα δοξάρι ένα φύλλο συκιάς
σαν η βελόνα με μαγική κλωστή
λες ώρες ολόκληρες καθισμένη στο πεζούλι
πόσο να περιμένω, πόσο να αδειάσει ο καιρός
τα άχρηστα από τα γεμάτα συρτάρια του
στάζει το φύλλο γάλα και κολλά στα δάχτυλα
τον ακουμπώ αλλά δεν νοιώθω να βγαίνει ανάσα
χαμένος ήταν πάντα, αλλοπαρμένος
πάνω από το κεφάλι του πετούν ξανά χελιδόνια
οι καημοί στροβιλίζονται με τον άνεμο
στα φυλλοκάρδια του στήθους
λες τόσοι ωκεανοί χρυσανθέμων ταξιδεύοντας
θα φτάσουν επιτέλους στην απόκοσμη ράχη
κι ο έρωτας θα σε κάνει τυφλό να παραπατάς
ως εκεί που δεν τελειώνει ο δρόμος του..