Σώθηκαν τα σπίρτα καίγοντας το τελευταίο δάχτυλο
Η καρδιά ζεστάθηκε, στάχτη μιάμιση ίντσα
Κρύσταλλο καθάριο η σωτηρία
Ο Λόγος στέκεται στο ενδιάμεσο του δευτερολέπτου με το αύριο
Στα νεύρα των φύλλων
στα δόντια των σκύλων
στα μάτια των ορφανών
Πόσο ακόμα θα μας σκεπάζει ουράνια η νύχτα;
Χαμηλή είναι η σάρκα και το πνεύμα αβάπτιστο
Κάτω στο λιβάδι ο τάφος σκηνώνει σκοτεινιά και αλήθεια
Στη φάτνη κλαίει ο Ανθός να βυζάξει την πίκρα της Μάνας
Τα μάτια κοιτάνε συνέχεια μονοπάτια πληγές
Με την ίδια λαχτάρα όπως χτες
Τα όνειρα τρέχουν πιο μπροστά απ'το τώρα
Με την ίδια ελπίδα
Ανυποψίαστα μικρά ροδοπέταλα που ανοίγουν στον άνεμο
Άραγε θα σώσει τον κόσμο μ'ένα και μόνο Δικό Του κύμα;
